Campino

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do nawigacji Skocz do wyszukiwania
Campino (2013)

Campino (prawdziwe nazwisko Andreas Joachim Wolfgang Konrad Frege ; ur . 22 czerwca 1962 w Düsseldorfie ) [1] jest niemiecko-brytyjskim piosenkarzem, autorem i autorem tekstów . Jest frontmanem düsseldorfskiego zespołu Die Toten Hosen . Pracował także jako aktor teatralny, filmowy i telewizyjny.

życie

Campino (2012)

Andreas Frege dorastał jako syn sędziego Joachima Frege i gospodyni domowej Jennie Frege. Jego matka była z urodzenia Angielką , studiowała na Uniwersytecie Oksfordzkim i wychowywała swoje dzieci dwujęzycznie. [2] Ma pięcioro rodzeństwa, w tym starszego o dwanaście lat brata Johna, dzięki któremu dowiedział się o punk rocku w Anglii. [3] Jego starsza siostra Judith Frege jest tancerką baletową i pisarką, a starszy o trzy lata brat Michael Frege jest prawnikiem. [4] Dziadek Frege, Ludwig Fregebył prezesem Federalnego Sądu Administracyjnego. Pradziadek Franz Friedrich Konrad Frege (1843-1920) był synem berlińskiego pastora Ferdynanda Ludwiga Frege (1804-1883).

Kiedy Andreas Frege miał dwa lata, jego rodzina przeniosła się z Düsseldorfu do Mettmann . Tam uczęszczał do dzisiejszej Szkoły Podstawowej im. Astrid Lindgren, a następnie do Liceum im. Heinricha Heinego w Mettmann - Metzkausen . [5] Po roku przeniósł się jednak do gimnazjum Humboldta w Düsseldorfie. Tam jego koledzy z klasy nazywali go Campino po batalii na cukierki [6] w klasie . [7] Dwukrotnie nie był w stanie osiągnąć celu klasowego i ostatecznie uczęszczał do tej samej klasy co Michael Breitkopf , który był o dwa lata młodszy od niego., także członek-założyciel zespołu Die Toten Hosen. Obaj ukończyli szkołę średnią w 1983 roku.

Od października 1983 r. [8] przebywał w niemieckich siłach zbrojnych przez osiem miesięcy [2] do czasu uznania go za odmawiającego służby wojskowej ze względu na sumienie . Następnie pracował razem z Michaelem Breitkopfem w państwowym szpitalu psychiatrycznym w Düsseldorf-Ludenberg . Od 1978 do 1982 był wokalistą w grupie ZK , a następnie założył zespół Die Toten Hosen z Andreasem von Holstem , Michaelem Breitkopfem, Andreasem Meurerem , Trini Trimpop i Walterem Hartungiem (znanym jako Walter November).

Ma syna Lenna Juliana Frege, urodzonego w 2004 roku, z aktorką Kariną Krawczyk , która pracuje jako modelka . [9] [10] W marcu 2019 r. Campino przyjęło obywatelstwo brytyjskie i tym samym posiada podwójne obywatelstwo . [11] W 2019 roku ożenił się w Nowym Jorku. [12]

Film, telewizja i zaangażowanie publiczne

Campino (1997)
Campino na obchodach 40-lecia Black Devils MC (2009)

Campino jest silnie obecny w mediach w Niemczech, zarówno jako rzecznik zespołu Die Toten Hosen, jak i jako osoba. Od połowy lat 80. przyjmował zaproszenia do występów w wielu telewizyjnych talk-show. W spektaklu Bettiny Böttinger poznał na przykład Gretchen Dutschke-Klotz , a Alfred Biolek zaprosił go raz z matką, a innym razem ze swoim przyjacielem Stephanem Schröerem OSB , ówczesnym opatem opactwa benedyktynów w Meschede, i objął stanowiska na oba ukazują się kościołowi , wierze i religii . [13 ] NDRnakręcił dokument o piosenkarce rockowej w serialu God and the World w 2001 roku. Kolejny 42-minutowy portret filmowy zatytułowany Campino - Mein Leben powstał w 2004 roku dla arte i ZDF . [14] Reżyserka Cordula Kablitz-Post nakręciła 45-minutowy portret Campino do serialu ARD Germany, dein artist , który został wyemitowany po raz pierwszy w lipcu 2009 roku. [15] Kablitz-Post nakręcił drugi film dokumentalny o piosenkarce rockowej dla serialu telewizyjnego WDR The Best in the West . [16]

Campino często sam występował jako dziennikarz. Na przykład w 1994 roku Der Spiegel opublikował wywiad z ówczesną minister młodzieży Angelą Merkel , której zadał pytania o jej doświadczenia z narkotykami, alkoholem i pierwszy kontakt z muzyką pop. [17] Poprosił Paula McCartneya o to samo rok wcześniej dla magazynu Stern . [18] Rok przed śmiercią Joe Strummera , Campino przeprowadził wywiad z frontmanem The Clash w sierpniu 2001 roku dla SZ-Magazin . [19] Już w 1989 roku Campino miał muzyków punkowych Joeya Ramone i Dicka Manitobaw Nowym Jorku , by przeprowadzić z nią wywiad dla ME Sounds . [20] Wiosną 2016 roku dla Arte i ZDF wyprodukowano dokument London's Burning – Campino śladami punka , w którym Campino rozmawiał m.in. z Bobem Geldofem , TV Smith , Charliem Harperem , Viv Albertine i Tonym Jakuba . [21]

Campino był także widziany kilka razy jako aktor. W 1986 r. zagrał drugoplanową rolę w filmie Przegrany Bernda Schadewalda , aw 1990 r . mimemował punka w wieczornym serialu Der Fahnder . [22] W 1992 roku zagrał główną rolę u boku Giseli Schneeberger w komedii filmowej Długa sobota Hannsa Christiana Müllera . [23]

W produkcji Opery za trzy grosze Bertolta Brechta w reżyserii Klausa Marii Brandauera dla berlińskiego Admiralspalast , w międzyczasie Metropol-Theater , Campino występował w roli Mackie Messer od sierpnia do października 2006 r. z Gottfriedem Johnem , Katrin Sass i Birgit Minichmayr , m.in. inne Maria Happel na scenie. [24] Campino wcielił się w główną rolę w pracy Wima Wendersa Palermo Shooting . Premiera odbyła się pod koniec maja 2008 na 61. Festiwalu Filmowym w Cannes zamiast. W nowej wersji bajki muzycznej Piotruś i Wilk , która została stworzona w 2015 roku przez Federalną Orkiestrę Młodzieżową pod dyrekcją Alexandra Shelleya , Campino występuje w roli mówcy [25] , za co w październiku otrzymał nagrodę ECHO Klassik . 2016 . [26]

Kiedy ZDF wezwał 100 „największych Niemców” w 2003 r., Campino osiągnął numer 65 wśród 300 wybranych osób. [27] W 2006 r. Campino przejął pochwałę za echo Boba Geldofa. Campino jest sponsorem Szkoły Regine Hildebrandt [28] w Birkenwerder od 6 grudnia 2006 roku . Tam kieruje projektem Szkoła bez Rasizmu – Szkoła z Odwagą . W 2020 roku Campino wyreżyserował wspólnie z Ericiem Friedlerem dokument Wim Wenders, Desperado o Wimie Wendersie . Produkcja znalazła się w oficjalnej selekcji Festiwalu Filmowego w Cannes 2020nagrany. [29]

Jesienią 2020 r. Campino opublikował swoją autobiograficzną książkę Hope Street: How I Once Became an English Champion . Tytuł oparty jest na ulicy w Liverpoolu i piosence TV Smith . Książka opowiada o miłości Campino do piłki nożnej, a przede wszystkim o Liverpool FC , ale także o Fortunie Düsseldorf . Zajmuje się jednak głównie historią jego rodziny i jego brytyjsko-niemieckim domem dzieciństwa.

dedykacje do piosenek

Campino napisał piosenkę Alles ist eins na singlu Pushed Again dla Rieke Lax, dziewczyny z Holandii, która zginęła na 1000. koncercie zespołu w Rheinstadion w Düsseldorfie . [30]

Piosenka Unser Haus , wydana na płycie Imsterblich , opowiada o dzieciństwie Campino i śmierci jego ojca. Pod tytułem Only to Visit , który po raz pierwszy pojawił się na albumie Auswärtsspiel , przetworzył śmierć swojej matki. [31] Campino zadedykował piosenkę Out in front the door z albumu Ballast der Republik swojemu ojcu i opisuje ich wzajemne relacje. [32] Od śmierci rodziców, z których oboje zmarli na raka jelita grubego , Campino brał udział w różnych kampaniach edukacyjnych i publicznie wzywa do udziału w badaniach kontrolnych . [33]

dyskografia

Szczegółową dyskografię Campino jako autora i frontmana zespołu Die Toten Hosen zobacz

Campino pojawił się także gościnnie w następujących produkcjach:

pisma

Literatura, w której Campino przyczynił się jako autor:

linki internetowe

Commons : Die Toten Hosen  – album ze zdjęciami, filmami i plikami audio
Wikicytaty: Campino  – Cytaty

pozycje

  1. ↑ „40 lat Tote Hosen” w pierwszym, w ARD Mediathek iw ARD Audiothek. W: daserste.de. Das Erste , dostęp 1 maja 2022 .
  2. ↑ a b Philipp Oehmke : Die Toten Hosen – Na początku był hałas . Rowohlt Verlag, Reinbek k/Hamburga 2014, ISBN 978-3-498-07379-4 , s. 48-50.
  3. ↑ Campino: Punk w RFN - Stuki i wibratory. jeden dzień , 1 lutego 2008, pobrano 26 stycznia 2014 .
  4. ↑ Philipp Oehmke: W kukułczym gnieździe kapitalizmu . W: Lustro . Nie. 39 , 2009 ( online ).
  5. ↑ Campino: Hope Street: Jak kiedyś zostałem mistrzem języka angielskiego . Piper, Monachium 2020, ISBN 978-3-492-07050-8 , s. 196 .
  6. ↑ Uwaga: Campino jest marką cukierków owocowych firmy Storck od 1966 roku .
  7. ↑ Praca Bertrama : Toten Hosen opowiada swoją historię . Kiepenheuer & Witsch, Kolonia 1996, s. 237.
  8. ↑ Philipp Oehmke: Die Toten Hosen - Na początku był hałas . Rowohlt Verlag, Reinbek k/Hamburga 2014, ISBN 978-3-498-07379-4 , s. 65.
  9. ↑ Philipp Oehmke: maratończyk . W: Lustro . Nie. 1 , 2009 ( online ).
  10. ↑ Lenn Julian Frege: Syn Campino podbija wybieg Prady. Stern , 1 września 2021, pobrano 4 października 2021 .
  11. ↑ Campino — ma teraz podwójne obywatelstwo. Stern, 26 marca 2019 r., pobrano 1 kwietnia 2019 r . .
  12. ^ „Tote-Hosen-Singer: Campino ożenił się – i nie ujawnił tego”. Stuttgarter Zeitung , 5 października 2020 r., pobrane 5 października 2020 r . .
  13. ↑ Boulevard Bio 1991-2003 (ARD). Leksykon TV , dostęp 27 stycznia 2014 .
  14. ↑ Frank Eggers: Campino - Moje życie . Film Macroscope 2004, dla ZDF/Arte.
  15. ↑ Niemcy Twoi artyści - Campino. avantimedia, 2009, dostęp 27 stycznia 2014 .
  16. ↑ Najlepsze na Zachodzie - Campino. avantimedia, 2009, dostęp 27 stycznia 2014 .
  17. ↑ Campino: Za dużo wiśniowej whisky . W: Der Spiegel Special , nr 2/1994, s. 115-116. Campino przeprowadza wywiad z ministrem ds. młodzieży Angelą Merkel
  18. ↑ Martin Scholz : Nie idę do Muzeum Beatlesów . W: Gwiazda . Nie. 7 , 1993.
  19. ↑ Jan Weiler : Żartowałem wtedy . W: Magazyn SZ . Nie. 8 , 2001.
  20. ↑ Campino: Martwe spodnie w Nowym Jorku . W: Music Express . Nie. 11 , 1989, s. 86-88 .
  21. ↑ London's Burning - Campino na tropie punka. (Niedostępne już online.) arte , 2016, zarchiwizowane od oryginału 17 sierpnia 2016 ; pobrano 3 kwietnia 2018 .
  22. ↑ Encyklopedia serii: The Fahnder - Puppe, Atze, Keule. Internetowa baza filmów , dostęp 8 czerwca 2015 (w języku angielskim).
  23. ↑ Campino w internetowej bazie filmów
  24. ↑ Joachim Lucchesi: Brandauer wystawia Operę za trzy grosze Brechta i Weilla . Suhrkamp, ​​Frankfurt nad Menem 2006.
  25. ↑ Piotruś i Wilk w Hollywood. Deutsche Grammophon , pobrane 24 września 2016 .
  26. ↑ ECHO Klassik 2016: blask i chwała z Anną Netrebko, Andreą Bocelli i wieloma innymi. Klassikakzente, 6 października 2016, pobrane 10 października 2016 .
  27. ↑ 100 największych Niemców lub ranking bez końca. klartextsatire.de, dostęp 26 stycznia 2014 r .
  28. ↑ Przyszedł Ojciec Chrzestny Campino. Regine Hildebrandt School, 11 września 2010, pobrane 26 stycznia 2014 .
  29. ↑ Dokument Wim Wenders, Desperado w oficjalnej selekcji Festiwalu Filmowego w Cannes 2020. Norddeutscher Rundfunk , 15 lipca 2020 r., pobrany 15 lipca 2020 r .
  30. ↑ 1000 koncert , dth-live.de
  31. ↑ Broszura dotycząca gry na wyjeździe , s. 2.
  32. ↑ Birgit Fuss : Martwe spodnie - balast republiki. Rolling Stone , 4 maja 2012, pobrane 26 stycznia 2014 .
  33. ↑ Campino: Walcz z rakiem! W: Ekspres , 8 marca 2007 r.
  34. ↑ Argentyńska strona Die Toten Hosen
  35. ↑ Oficjalne wideo do All Over Again
dane osobiste
NAZWISKO Campino
ALTERNATYWNE NAZWY Frege, Andreas (prawdziwe nazwisko)
KRÓTKI OPIS Niemiecko-brytyjska piosenkarka, frontman i autorka tekstów grupy muzycznej Die Toten Hosen
DATA URODZENIA 22 czerwca 1962
MIEJSCE URODZENIA Düsseldorf
Pobrane z „ https://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Campino&oldid=223909650 ”